Alles goed !!!

Om half drie ging mijn gsm, ik dacht dat mijn hart op hol sloeg. Vorige week zeiden ze me immers in Jette dat ze alleen zouden bellen als het niet goed was....

Maar : alles was goed, die mevrouw wilde me toch bellen om me nog eens extra gerust te stellen. Nu ja, anders had ik zelf rond half vier gebeld. En dan had ik een uur langer in spanning gezeten !

Nog vijf nachtjes slapen, en dan eerste echo !

Het wil maar niet weggaan...

Dat verdomde angstmonster... Ik voel me vanavond zo raar, ik weet het allemaal niet meer. Beeld ik het me maar in, of zijn mijn tepels minder gevoelig en mijn borsten minder pijnlijk.
Verdorie toch, waarom kan ik er nu niet gewoon van proberen te genieten.

Morgen weer een bloedname, dan een superspannende dag, en dan zien we wel....

Weer eventjes gerustgesteld !

Het was een lange week, de langste tot nu toe denk ik !
Gisterenmorgen ben ik dus weer naar het ziekenhuis gegaan voor een bloedname. Normaal zouden ze zelf bellen vanuit Jette voor het resultaat, maar ik kon het niet meer uithouden en heb zelf rond 15u30 gebeld.

Alles was goed, HCG was gestegen naar 5065, goed op schema dus !
28/07 eerste echo. Daarvoor moet ik eigenlijk niet weer voor een bloedname, maar ik mag het wel. En dat ga ik ook doen, kwestie van toch wat geruster te zijn !

En het duurt zo lang....

Nog twee nachtjes slapen, en dan pas mijn tweede bloedname.
Ik vind deze week véél erger dan de wachtweken na de TP. Toen had ik immers echt het gevoel dat ik zwanger was. Maar nu... ik weet het allemaal niet meer.

Ik blijf natuurlijk regelmatig in mijn slipje kijken, blijf aan mijn borsten en tepels voelen. Maar ik voel niet echt iets in mijn buik. Ben ook nog niet misselijk. Zal wel normaal zijn ? 't Is ook nog zo vroeg.

Weet je, het klinkt misschien heel onverdraagzaam naar degenen die vlotjes zwanger worden.. Maar, ik denk dat ik het voor degenen die zo'n zware behandelingen moeten ondergaan als wij, veel erger zou vinden als er nog een miskraam komt.

Ik leg het even uit : ok, ik weet, heel veel vrouwen krijgen een miskraam heel in het begin, sommigen weten nog niet dat ze zwanger zijn, en er zijn er die er een hebben op 5 of 6 weken.
Maar als dat nu bij ons zou gebeuren, dan hebben wij verdorie maar 1 enkele kans meer over om een kindje te hebben. We komen dan immers aan onze 6e ICSI, cryo's hebben we nooit.

Er zijn er die al een paar maal spontaan zwanger geworden zijn onmiddellijk na het stoppen van de pil. Als zij een miskraam krijgen, dan zal hun wereld ook in mekaar storten op dat moment, echt waar, ik gun dat niemand, echt niet, begrijp me niet verkeerd, maar zij hebben dan nog zoveel kansen om opnieuw zwanger te worden.

Ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel. Ik gun het echt, echt iedereen om een kindje te krijgen, en ik wens niemand, maar dan ook niemand een miskraam toe. Maar al mijn ICSI-lotgenoten moeten al zoveel meemaken.


Zo zien jullie maar... het angstmonster is nog lang niet verdwenen, het heeft precies besloten nog een tijdje te blijven !

Op naar overmorgen !!! Duimen !

Zwanger en bang

Ik ben superblij dat we eindelijk, na al die teleurstellingen zwanger zijn. Maar nu heeft het angstmonster bij mij toch toegeslagen.

Ik hoop maar zo dat alles goed blijft gaan. Want eerst goed nieuws krijgen en dan misschien nog slecht, vind ik veel erger dan onmiddellijk slecht nieuws.

Jullie moesten eens weten hoe vaak ik zachtjes tegen mijn borsten druk om te voelen of mijn tepels nog zo gevoelig zijn. En hoe dikwijls ik nu in het weekend, thuis, niet in mijn slipje kijk of er toch geen bloeding is.

Nog tot donderdag voor de volgende bloedname... Da's nog zo lang.

Omdat ik niet wist of ik het gebrekkige Nederlands van de mevrouw van de monitoring wel goed verstaan had, heb ik vrijdag toch maar gebeld naar Jette. Ik vond het immers zo raar dat ik pas binnen een week terug moest komen. Vaak lees je dat anderen al na 3 dagen terug moeten komen.

Het klopte toch ! Donderdag 16/07 nieuwe bloedname. De HCG-waarde stond immers best wel goed, 402, daarom mocht ik een week wachten.

Maar, potverdorie, wat is zo'n week lang... En echt, het angstmonster heeft me te pakken... Ik mag er niet aan denken dat het toch nog mis zou lopen. Toch moet ik nuchter zijn, en ermee rekening houden dat dat nog kan.

We zijn zwanger !

Vanmorgen ben ik naar het ziekenhuis gegaan voor de bloedname. En daarna begon een lange dag. Ik had in Jette immers gevraagd of ze pas na 18 uur wilden bellen. Wat het resultaat ook zou zijn, ik zou niet willen dat mijn collega's er getuige van zouden zijn.

Om 18 uur zat ik met mijn gsm in aanslag in de keuken aan de tafel. Mijn man was onderweg, en kon ieder ogenblik arriveren.

Om 18.10 rinkelde hij. Een privé-nummer. Hoogstwaarschijnlijk de monitoring van Jette.
En ja hoor .... Ik voelde mijn hart kloppen in mijn keel.

Weeral een franstalige.. .In mijn dossier staat blijkbaar verkeerdelijk dat ik franstalig ben. Op zich geen probleem als ze me alles in het Frans uitleggen, ik ben immers vertaler. Maar deze mevrouw wilde me dus toch per se in haar gebroken Nederlands te woord staan.

Allemaal heel gebrekkig, maar het belangrijkste heb ik wel begrepen : Ik ben zwanger !!!!!

Binnen een week mag ik opnieuw voor een bloedname gaan.

Omdat mijn man er nog niet was, heb ik vlug de fles Cava uit de koelkast genomen die ik er eergisteren al had in gelegd na de positieve urinetest, en ze samen met twee glazen klaargezet op tafel.

Een paar minuten later kwam hij binnen. Met tranen in mijn stem vertelde ik hem dat hij papa zou worden.

Nu is mijn man er een die bij zo'n dingen altijd met beide voeten op de grond blijft. Hij is superblij natuurlijk, maar beseft ook dat er nog vanalles mis kan lopen. Daarom moest ik de fles terug wegzetten.. Hij wil het lot niet tarten en niet té hard van stapel lopen.

Hij heeft wel gelijk, maar toch, laat me toch van dat moment genieten !

Het prille begin

Donderdag 25 juni hebben we een terugplaatsing gehad van 2 embryo's, op dag 3. Het was alweer de vijfde terugplaatsing. Na 4 mislukte ICSI's (jammer genoeg hebben we nooit cryo's gehad, dus geraken onze pogingen snel op), werd een vijfde poging afgebroken wegens niet genoeg eicellen en slechte bloedwaarden.

Omdat we ons in Genk niet meer zo goed voelden bij de behandelende arts, hebben we ervoor gekozen voor onze laatste pogingen toch naar Jette te gaan. Een heel stuk verder van huis. We vreesden dat het practisch gezien moeilijk haalbaar ging zijn. Maar alles liep van een leien dakje.

Donderdag 25 juni dus, terugplaatsing.
En toen begonnen die vervelende wachtweken. De eerste 10 dagen gingen nog betrekkelijk snel voorbij. Maar toen begon het. In Genk kreeg ik telkens op dag 14 na de Pregnylspuit mijn regels. Daar moest ik wel maar 1 ampule Pregnyl spuiten, in Jette waren er dat 2.

Ik dacht bij mezelf, als ik tot maandag 6 juli geraak, en ik heb mijn regels nog niet, dan kan ik beginnen hopen. Het werd zondag, maandag... nog steeds waren ze er niet. En mijn tepels waren nog steeds heel gevoelig. Wat de vorige keren ook al 10 dagen na PU verdwenen was.

Ik durfde er niets over tegen mijn man zeggen, bang hem teveel hoop te geven. Ik merkte wel dat hij toch al begon te hopen.
Tegen mijn principes in heb ik dan vandaag toch een urinetest gedaan, twee dagen voor de officiële bloedname.

Waarom toch ? Wel, als ze negatief zou zijn, kon ik mijn man al beginnen voor te bereiden op een negatief resultaat. Was ze positief, zou ik het toch nog voor mezelf houden, uit schrik dat ze vals positief zou zijn.


En zo heb ik vandaag dan mijn test gedaan. En na vijf minuten zag ik duidelijk 2 roze streepjes !!!
Ik heb staan dansen en springen... Ook al weet ik dat zo'n test een verkeerd beeld kan geven, ik weet wat ik voel, ik ken mijn lichaam, en volgens mij ben ik toch wel echt zwanger !

Nu nog twee dagen wachten, en dan het officiële resultaat uit Jette !