En het duurt zo lang....

Nog twee nachtjes slapen, en dan pas mijn tweede bloedname.
Ik vind deze week véél erger dan de wachtweken na de TP. Toen had ik immers echt het gevoel dat ik zwanger was. Maar nu... ik weet het allemaal niet meer.

Ik blijf natuurlijk regelmatig in mijn slipje kijken, blijf aan mijn borsten en tepels voelen. Maar ik voel niet echt iets in mijn buik. Ben ook nog niet misselijk. Zal wel normaal zijn ? 't Is ook nog zo vroeg.

Weet je, het klinkt misschien heel onverdraagzaam naar degenen die vlotjes zwanger worden.. Maar, ik denk dat ik het voor degenen die zo'n zware behandelingen moeten ondergaan als wij, veel erger zou vinden als er nog een miskraam komt.

Ik leg het even uit : ok, ik weet, heel veel vrouwen krijgen een miskraam heel in het begin, sommigen weten nog niet dat ze zwanger zijn, en er zijn er die er een hebben op 5 of 6 weken.
Maar als dat nu bij ons zou gebeuren, dan hebben wij verdorie maar 1 enkele kans meer over om een kindje te hebben. We komen dan immers aan onze 6e ICSI, cryo's hebben we nooit.

Er zijn er die al een paar maal spontaan zwanger geworden zijn onmiddellijk na het stoppen van de pil. Als zij een miskraam krijgen, dan zal hun wereld ook in mekaar storten op dat moment, echt waar, ik gun dat niemand, echt niet, begrijp me niet verkeerd, maar zij hebben dan nog zoveel kansen om opnieuw zwanger te worden.

Ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel. Ik gun het echt, echt iedereen om een kindje te krijgen, en ik wens niemand, maar dan ook niemand een miskraam toe. Maar al mijn ICSI-lotgenoten moeten al zoveel meemaken.


Zo zien jullie maar... het angstmonster is nog lang niet verdwenen, het heeft precies besloten nog een tijdje te blijven !

Op naar overmorgen !!! Duimen !