Donderdag 25 juni hebben we een terugplaatsing gehad van 2 embryo's, op dag 3. Het was alweer de vijfde terugplaatsing. Na 4 mislukte ICSI's (jammer genoeg hebben we nooit cryo's gehad, dus geraken onze pogingen snel op), werd een vijfde poging afgebroken wegens niet genoeg eicellen en slechte bloedwaarden.
Omdat we ons in Genk niet meer zo goed voelden bij de behandelende arts, hebben we ervoor gekozen voor onze laatste pogingen toch naar Jette te gaan. Een heel stuk verder van huis. We vreesden dat het practisch gezien moeilijk haalbaar ging zijn. Maar alles liep van een leien dakje.
Donderdag 25 juni dus, terugplaatsing.
En toen begonnen die vervelende wachtweken. De eerste 10 dagen gingen nog betrekkelijk snel voorbij. Maar toen begon het. In Genk kreeg ik telkens op dag 14 na de Pregnylspuit mijn regels. Daar moest ik wel maar 1 ampule Pregnyl spuiten, in Jette waren er dat 2.
Ik dacht bij mezelf, als ik tot maandag 6 juli geraak, en ik heb mijn regels nog niet, dan kan ik beginnen hopen. Het werd zondag, maandag... nog steeds waren ze er niet. En mijn tepels waren nog steeds heel gevoelig. Wat de vorige keren ook al 10 dagen na PU verdwenen was.
Ik durfde er niets over tegen mijn man zeggen, bang hem teveel hoop te geven. Ik merkte wel dat hij toch al begon te hopen.
Tegen mijn principes in heb ik dan vandaag toch een urinetest gedaan, twee dagen voor de officiële bloedname.
Waarom toch ? Wel, als ze negatief zou zijn, kon ik mijn man al beginnen voor te bereiden op een negatief resultaat. Was ze positief, zou ik het toch nog voor mezelf houden, uit schrik dat ze vals positief zou zijn.
En zo heb ik vandaag dan mijn test gedaan. En na vijf minuten zag ik duidelijk 2 roze streepjes !!!
Ik heb staan dansen en springen... Ook al weet ik dat zo'n test een verkeerd beeld kan geven, ik weet wat ik voel, ik ken mijn lichaam, en volgens mij ben ik toch wel echt zwanger !
Nu nog twee dagen wachten, en dan het officiële resultaat uit Jette !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten